Bł. papież Jan XXIII (przed wyborem na papieża nazywał się Ange­lo Giuseppe Roncalli) urodził się we włoskiej prowincji Bergamo w 1881 r., w wielodzietnej rodzinie rolniczej. W r. 1904 został księdzem. Po wybu­chu I wojny światowej został wcielony do wojska. W szpitalu wojskowym w Bergamo pracował najpierw jako sanitariusz, a potem jako kapelan. Wszystkich, których spotykał, darzył dobrocią i uśmiechem. Pocieszał rannych, ale jednocześnie umiał odnosiċ się życzliwie nawet do tych lekarzy i oficerów, którzy nie byli sympatyczni, bo sprzeciwiali się pracy kapłana na terenie szpitala.

Po zakończeniu wojny zajął się duszpasterstwem młodzieży. Jednak nie na długo. Doceniając jego zdolności papież Pius XI posłał go z misją dyplomatyczną najpierw do Bułgarii, potem do Turcji, Grecji, wreszcie, już po II wojnie światowej, do Francji. Wszędzie okazywał się nie tylko zrę­cznym ambasadorem Ojca Świętego, ale przede wszystkim człowiekiem, który potrafił zyskiwaċ przyjaciół w najmniej oczekiwanych kręgach. Znane były jego dobre kontakty z przewodniczącym francuskiego Zgro­ma­dzenia Narodowego, człowiekiem bardzo nieżyczliwie nastawionym do Kościoła i duchowieństwa. Nuncjusz Roncalli rozbroił jego uprzedzenia serdecznym uśmiechem i słowami:

Ha! A cóż nas od siebie dzieli? Nasze poglądy. Przyzna pan, że to tak niewiele.

W 1952 r. został kardynałem i patriarchą Wenecji. W pierwszym prze­mówieniu do swoich diecezjan powiedział: Pragnę waszej życzliwości po­leciċ człowieka, który chce po prostu byċ waszym bratem: dobrym, przy­stępnym i rozumiejącym. I taki był jako biskup. Nauczał z łagodnością, ale i z przekonywującą mocą. Wszystkim potrzebom starał się zaradziċ.

Po śmierci papieża Piusa XII, w roku 1958 został wybrany w czasie konklawe (czyli specjalnego zebrania kardynałów) na papieża. Zupełnie się tego nie spodziewał, był przecież człowiekiem starym, w chwili wybo­ru miał prawie 77 lat. Jego pontyfikat trwał niecałe 5 lat. Ale w tym czasie wydarzyło się w Kościele bardzo dużo. Bł. Jan XXIII zwołał do Watykanu sobór powszechny, który zakończył się już po jego śmierci. II Sobór Wa­ty­kański podjął wielkie dzieło odnowy Kościoła i dostosowania sposobu głoszenia Dobrej Nowiny o Chrystusie do ducha dzisiejszego czasu. To temu soborowi zawdzięczamy przypomnienie, że świeccy też mają swoje zadania w Kościele, że są również odpowiedzialni za przekazywanie pra­wdy Ewangelii. Po soborze Mszę Świętą i sakramenty zaczęto sprawo­waċ w językach narodowych. Takie otwarcie się Kościoła na problemy świata, to przewietrzenie starych struktur zapoczątkował właśnie bł. Jan XXIII.

Papieża tego nazywano Dobrym Papieżem. Opowiadano o nim wiele historii, które pokazywały bł. Jana XXIII jako człowieka obdarzonego ogro­mnym poczuciem humoru. Podobno przechodząc kiedyś przez bazylikę św. Piotra usłyszał, jak pewna kobieta powiedziała do swojej sąsiadki: „Mój Boże, ależ on jest gruby”.

Papież odwrócił się do niej i odpowiedział:

Przecież pani dobrze wie, że konklawe nie jest konkursem piękności.

Na początku swego pontyfikatu otrzymał list dwunastoletniego Bruna tej treści: Kochany papieżu, nie wiem, co mam zrobiċ. Chciałbym zostaċ papieżem albo policjantem. Co o tym myślisz? Jan XXIII odpowiedział chłopcu również listownie:

Mój mały Bruno. Jeśli Ci zależy na moim zdaniu — naucz się byċ policjantem. Tego się nie improwizuje. Co do zawodu papie­ża, to zobaczysz później. Każdy może zostaċ papieżem: najle­pszy dowód, że ja nim zostałem. Odwiedźmnie, jak przyjedziesz do Rzymu. Chciałbym z Tobą pomówiċ jeszcze o tym wszystkim.

Zmarł 3 VI 1963 roku po ciężkiej i nieuleczalnej chorobie. Cały świat modlił się za papieża, niestrudzonego orędownika pokoju. Swoje ostatnie chwile ofiarował w intencji II Soboru Watykańskiego i o zachowanie poko­ju w świecie.