Ks. Piotr Tomasik — „TAK NIECH ŚWIECI WASZE ŚWIATŁO”
Podręcznik do nauki religii dla III klasy gimnazjum
Rozdział trzeci: | ||
DROGA UCZNIA CHRYSTUSA | ||
39. Kościół soboru |
![]() Zastanów się |
|
II Sobór Watykański dokonał bardzo istotnego przełomu w życiu Kościoła. Jego celem było odczytanie potrzeb współczesnego świata i zadań, jakie ma do wypełnienia w tym świecie Kościół. Inicjatorem Soboru był papież bł. Jan XXIII.
![]() Poszli za Chrystusem |
Bł. papież Jan XXIII (przed wyborem na papieża nazywał się Angelo Giuseppe Roncalli) urodził się we włoskiej prowincji Bergamo w 1881 r., w wielodzietnej rodzinie rolniczej. W r. 1904 został księdzem. Po wybuchu I wojny światowej został wcielony do wojska. W szpitalu wojskowym w Bergamo pracował najpierw jako sanitariusz, a potem jako kapelan. Wszystkich, których spotykał, darzył dobrocią i uśmiechem. Pocieszał rannych, ale jednocześnie umiał odnosiċ się życzliwie nawet do tych lekarzy i oficerów, którzy nie byli sympatyczni, bo sprzeciwiali się pracy kapłana na terenie szpitala. Po zakończeniu wojny zajął się duszpasterstwem młodzieży. Jednak nie na długo. Doceniając jego zdolności papież Pius XI posłał go z misją dyplomatyczną najpierw do Bułgarii, potem do Turcji, Grecji, wreszcie, już po II wojnie światowej, do Francji. Wszędzie okazywał się nie tylko zręcznym ambasadorem Ojca Świętego, ale przede wszystkim człowiekiem, który potrafił zyskiwaċ przyjaciół w najmniej oczekiwanych kręgach. Znane były jego dobre kontakty z przewodniczącym francuskiego Zgromadzenia Narodowego, człowiekiem bardzo nieżyczliwie nastawionym do Kościoła i duchowieństwa. Nuncjusz Roncalli rozbroił jego uprzedzenia serdecznym uśmiechem i słowami: Ha! A cóż nas od siebie dzieli? Nasze poglądy. Przyzna pan, że to tak niewiele. W 1952 r. został kardynałem i patriarchą Wenecji. W pierwszym przemówieniu do swoich diecezjan powiedział: Pragnę waszej życzliwości poleciċ człowieka, który chce po prostu byċ waszym bratem: dobrym, przystępnym i rozumiejącym. I taki był jako biskup. Nauczał z łagodnością, ale i z przekonywującą mocą. Wszystkim potrzebom starał się zaradziċ. Po śmierci papieża Piusa XII, w roku 1958 został wybrany w czasie konklawe (czyli specjalnego zebrania kardynałów) na papieża. Zupełnie się tego nie spodziewał, był przecież człowiekiem starym, w chwili wyboru miał prawie 77 lat. Jego pontyfikat trwał niecałe 5 lat. Ale w tym czasie wydarzyło się w Kościele bardzo dużo. Bł. Jan XXIII zwołał do Watykanu sobór powszechny, który zakończył się już po jego śmierci. II Sobór Watykański podjął wielkie dzieło odnowy Kościoła i dostosowania sposobu głoszenia Dobrej Nowiny o Chrystusie do ducha dzisiejszego czasu. To temu soborowi zawdzięczamy przypomnienie, że świeccy też mają swoje zadania w Kościele, że są również odpowiedzialni za przekazywanie prawdy Ewangelii. Po soborze Mszę Świętą i sakramenty zaczęto sprawowaċ w językach narodowych. Takie otwarcie się Kościoła na problemy świata, to przewietrzenie starych struktur zapoczątkował właśnie bł. Jan XXIII. Papieża tego nazywano Dobrym Papieżem. Opowiadano o nim wiele historii, które pokazywały bł. Jana XXIII jako człowieka obdarzonego ogromnym poczuciem humoru. Podobno przechodząc kiedyś przez bazylikę św. Piotra usłyszał, jak pewna kobieta powiedziała do swojej sąsiadki: „Mój Boże, ależ on jest gruby”. Papież odwrócił się do niej i odpowiedział: Przecież pani dobrze wie, że konklawe nie jest konkursem piękności. Na początku swego pontyfikatu otrzymał list dwunastoletniego Bruna tej treści: Kochany papieżu, nie wiem, co mam zrobiċ. Chciałbym zostaċ papieżem albo policjantem. Co o tym myślisz? Jan XXIII odpowiedział chłopcu również listownie: Mój mały Bruno. Jeśli Ci zależy na moim zdaniu — naucz się byċ policjantem. Tego się nie improwizuje. Co do zawodu papieża, to zobaczysz później. Każdy może zostaċ papieżem: najlepszy dowód, że ja nim zostałem. Odwiedźmnie, jak przyjedziesz do Rzymu. Chciałbym z Tobą pomówiċ jeszcze o tym wszystkim. Zmarł 3 VI 1963 roku po ciężkiej i nieuleczalnej chorobie. Cały świat modlił się za papieża, niestrudzonego orędownika pokoju. Swoje ostatnie chwile ofiarował w intencji II Soboru Watykańskiego i o zachowanie pokoju w świecie. |
Pierwszym zagadnieniem, jakim zajął się II Sobór Watykański, była reforma liturgiczna, czego domagało się wiele środowisk kościelnych dużo wcześniej. Chodziło o to, by cześċ oddawana Bogu była zrozumiała dla samych wiernych. Dlatego wynikiem reformy jest przede wszystkim rezygnacja we Mszy św. z niezrozumiałego już języka łacińskiego oraz odsunięcie ołtarza, aby ksiądz mógł odprawiaċ Mszę św. przodem do ludu. Dlatego w czasie liturgii możliwe jest dużo większe włączenie się wiernych świeckich. Wyraża się to w czytaniu Pisma św. i modlitw powszechnych, odpowiadania na wezwania kapłana. Modlitwy księdza są dziś dla nas zrozumiałe, dlatego warto się w nie włączaċ. Po Soborze Kościół daje nam szansę świadomego uczestnictwa w czci oddawanej Bogu. Nie warto tej okazji przegapiċ!
![]() Kościół naucza |
Aby lud chrześcijański pewniej czerpał ze świętej liturgii obfitsze łaski, święta Matka Kościół pragnie dokonaċ ogólnego odnowienia liturgii. Liturgia bowiem składa się z części niezmiennej, pochodzącej z ustanowienia Bożego, i z części podlegającej zmianom, które z biegiem lat mogą lub nawet powinny byċ zmienione, jeżeli wkradły się do nich elementy, które niezupełnie dobrze odpowiadają wewnętrznej naturze samej liturgii, albo jeżeli te części stały się mniej odpowiednie. To odnowienie ma polegaċ na takim układzie tekstów i obrzędów, aby one jaśniej wyrażały święte tajemnice, których są znakiem, i aby lud chrześcijański, o ile to możliwe, łatwo mógł je zrozumieċ i uczestniczyċ w nich w sposób pełny, czynny i społeczny. Konstytucja o liturgii |
Innym, niezwykle istotnym zagadnieniem podejmowanym przez II Sobór Watykański jest stosunek Kościoła do współczesnego świata. Sobór akceptuje te wszystkie wartości, jakie są we współczesnym świecie, i chce wspieraċ człowieka w jego trudach poszukiwania. Nie bez znaczenia jest fakt, że Sobór przypomniał starą jak chrześcijaństwo prawdę, iż ludzie wierzący mają poczuċ się bardziej odpowiedzialni za Kościół, że są pełnoprawnymi członkami Kościoła, że im również Chrystus powierzył misję głoszenia Ewangelii całemu światu. Każdy ma w Kościele swoje zadanie do spełnienia.
Sobór też podjął zagadnienie Bożego Objawienia. Podkreślił, iż źródłem objawienia o Bogu jest Słowo Boże obecne w Biblii i Tradycji interpretowane przez Kościół. Dlatego też wezwał wszystkich do czytania, studiowania, a nade wszystko życia Biblią. Stąd po Soborze wzrasta zainteresowanie Pismem św., a całe duszpasterstwo Kościoła opiera się na Biblii. Warto tu przypomnieċ sobie słowa św. Hieronima, znane Wam z podręcznika do kl. I gimnazjum, że nieznajomośċ Pisma Świętego to nieznajomośċ Chrystusa. Warto te słowa nie tylko przypomnieċ, ale je przemyśleċ i przejąċ się nimi.
Wreszcie ważnym dokonaniem II Soboru Watykańskiego było otwarcie Kościoła katolickiego na dialog ekumeniczny z innymi wyznaniami chrześcijańskimi oraz na dialog między wielkimi religiami. Dialog ten ma jednak byċ uczciwy: wtedy przyniesie owoce, gdy nie będzie sztucznym zacieraniem różnic, ale poszukiwaniem prawdy.
![]() Kościół naucza |
Jednym z zasadniczych zamierzeń II Soboru Watykańskiego jest wzmożenie wysiłków dla przywrócenia jedności wśród wszystkich chrześcijan. Bo przecież Chrystus Pan założył jeden jedyny Kościół, a mimo to jest wiele wspólnot chrześcijańskich, które wobec ludzi podają się za prawdziwe spadkobierczynie Jezusa Chrystusa. Wszyscy wyznają, że są uczniami Pana, a przecież mają rozbieżne przekonania i podążają różnymi drogami, jak gdyby sam Chrystus był rozdzielony. Ten brak jedności jawnie sprzeciwia się woli Chrystusa, jest zgorszeniem dla świata, a przy tym szkodzi najświętszej sprawie głoszenia Ewangelii wszelkiemu stworzeniu.
|
Kościół Soboru to Kościół naszych czasów, końca XX i początku XXI wieku. Tak jak po Soborze Trydenckim wprowadzanie reform i przenikanie całego Kościoła duchem odnowy trwało dłuższy czas, tak dzieje się z postanowieniami II Soboru Watykańskiego. Wielkiego dzieła przełożenia uchwał Soboru na język praktyki Kościoła dokonał papież Jana Paweł II, który jako biskup krakowski uczestniczył w jego pracach. Można powiedzieċ, że całe nauczanie Jana Pawła II jest mądrym i wyważonym komentarzem do tego, co postanowił Sobór.
![]() Praca domowa |
|
Następna: Lekcja Nr 40 — CZY UMIEM PRZEBACZAĆ? |>>>>>|
Poprzednia: Lekcja Nr 38 — KOŚCIÓŁ WOBEC WYZWANIA IDEOLOGII |<<<<<|
| powrót do startu | | powrót do: SPIS TREŚCI |